από http://www.aiwaz.net

Like Jesus Christ on the male side, is Mona Lisa the most worshipped woman in the world, and her curious look and smile attracted modern masses like a Hollywood star when it left Louvre to tour the world. There is something special behind this fragile painting stored in the bullet proof box in Musée du Louvre that attracts the vast attention without skepticism – a direct hit into the heart, for a moment reason is suspended and imagination rules. Leonardo’s biographer Vasari describes this painting as a sublime masterpiece with splendid details admiring also ‘her eyebrows’ which are unfortunately not painted, since s/he is painted without the eyebrows, and so a doubt rises whether Vasari really saw the painting in persona, or is he just spreading what he heard. Leonardo was so fond of this work that he always carried it with him until sold to French king Francois I. 

Composition

Analysis of the composition of Leonardo da Vinci’s Mona Lisa shows that it is based on the circle that is visible on the painting as the perfectly circular shape of the top of Mona Lisa’s head. 

module of painting derived from figure’s ‘circular’ head

The diameter of the described circle fits into the width of the panel exactly 3 times, and 4 times in the height of the figure, thus forming a basic Pythagorean triangle 3-4-5. The height of the board does not fit into the grid of circles, but they seem to be important only for the figure of Mona Lisa. And we are not sure that the present dimensions of the painting are in fact those defined by Leonardo da Vinci. 

Next thing to do is to find the system of measures that Leonardo da Vinci used for the composition. The width of the painting is according to different sources ranging from 52.4 to 53 cm. This is very close to the length of exactly 1 Venetian cubit measuring 52.2 cm. 

width = 1 Venetian cubit

VENETIA		cm
Miglio	5000	173867
Stadio	625	21731
Pertica grande	6	208,6
Passo	5	173,87
Pertica Piccola	4,5	156,6
Braccio	2	69,6
Cubito	1,5	52,2
Piede	1	34,8
Palmo	4	8,7
Oncia	12	2,9
Punto	72	0,48
Linea	144	0,24
Atomo	864	0,04
Decimo	1728	0,02

A circle, that is the compositional module, is therefore 1 palm in radius. Every metrical system is ‘modular’, which means that smaller units are always a simple fractions of the larger, as an example: 1 cubit equals 1.5 ft, 6 palm, or 12 oncia. The width of the painting measuring three circles is 1 cubit = 6 palm = 18 oncia, while the height of the figure is 8 palm or 24 oncia. These numbers defining the composition are conveying an important message. 

Constantly Shifting Identity

This antagonistic painting is constantly pulsating the same question: Who is the person portrayed – a woman or a man? The usual suspicions go in two directions: if it is a woman, which according to this line of reasoning most probably is, then it is a painting of the Florentine lady Lisa Gherardini del Giocondo, commissioned by her husband Francesco del Giocondo. There are also some other suggestions like Isabella of Aragon or the mistress of Giuliano de’ Medici. 

But if the portrayed is a man, then who is he: a lover of Leonardo or at least his affection for a man disguised in the portrait of a woman or a hermaphrodite? As every masterpiece, it opens more questions than gives the answers. Every square inch of this painting has been analyzed by many researchers seeking for the secret code that would unveil the mystery of the portrayed, but nothing definitive has been published yet, nor will ever be … 

A very old method used for encoding the additional, intentional messages into artistic compositions is khabbalistic exegesis called gematria, often mistakenly confused with numerology. Gematria is useful because it deals with words that have numeric values (read measures), and relates similar values to similar meanings. If we use simple Masonic code (A=1, B=2, … , Z=26) and calculate the famous title of the painting a value of 84 is obtained: 

MONA LISA = (13+15+14+1) + (12+9+19+1) = 84.
Another name for the painting is also La Gioconda, or as a variant LA GIOCCONDA, which has the same gematric value: 

LA GIOCCONDA = (12+1) + (7+9+15+3+3+15+14+4+1) = 84
‘La Giocconda’ can be translated as a ‘playful woman’, which is perhaps one of the reason of her peculiar smile. But her mysterious smile conceals also another enigma, of her identity … 

	circumference of rectangle = 2 x (18+24) = 84

The above gematric speculations are amplified by the composition of circles that rule the proportions of the portrayed. If the width of the painting is considered as 1 Venetian cubit, then three circles and four circles in height equal 18 and 24 oncia respectively. The circumference of this rectangle 18 : 24, enclosing the figure is again concealing the number 84: 

circumference = 2 x (18+24) = 84
This number really seems to be of extraordinary importance for this painting, no wonder since it is also a number that unveils the master himself: 

LEONARDO = 12+5+15+14+1+18+4+15 = 84

REBIS

(from Latin res bina, ‘twofold matter’)
This painting seems to represent a compound – hieroglyphic image in alchemistic manner, that is none else but hermaphroditic Leonardo himself. Another surprise is concealed in the title of the painting, which is a rebus: 

MONA LISA = SOL + ANIMA
This title is a rebis and a rebus of fundamental alchemical antimony of Sun (Sol) and Moon (Anima, soul), two basic symbols for opposing forces that are united in alchemic genderless hermaphrodite. There are many alchemic texts concerning this subject that obsessed a lot of artists during with philosophy inspired Renaissance. 

… Sol and Lune, the male and female, two sperms, heaven and earth, and two, as I may say, Argent vives, and out of which alone the philosophers say their stone is made; which pitiful fellows mistake for crude mercury. But that mercury is all metals, male and female, and an hermaphrodite monster in the very marriage of the soul and the body, which I call solution; and the putrefaction of the philosophers. The earth of gold is dissolved by its own spirit, which you shall discover in these proportions. Marsilio Ficino on the alchemical art

If one third of the circle, that outlines the composition, is taken for a module (= two oncia), the ratio of rectangle that defines the figure is 9 : 12. Both numbers are symbols for previously mentioned antinomies, for number 9 symbolizes Moon, and 12 stands for Sun. This number is also the number of ’12 compositional circles’ that could parallel 12 zodiacal signs through which Sun traverses. This traditional symbolism is also recorded by Agrippa in De Occulta Philosophia, a dictionary of magick from 1510:

… The number nine belongs to the Moon, the utmost receptacle of all Celestiall influences, and vertues, as also it is dedicated to the nine Muses, as also to Mars, from whom is the end of all things. The number ten is Circular, and belongs to the Sun, after the same manner as unity; also it is attributed to Janus, because it is the end of the first order, and from whence begins the second unity; it is also ascribed to the world. In like manner the number twelve, because the Sun going round twelve signes, distributes the yeer [year] into twelve moneths, is attributed to the world, the Heaven, and the Sun … Agrippa: De Occulta Philosophia

Rebis – Ο Ερμής των δύο φύλων

Απεικόνιση από το βιβλίο του αλχημιστή Βασ.Βαλεντίνου “Aurelia Occulta Philosophorum” (Αυρηλιανά Απόκρυφα των Φιλοσόφων, 17ος αιώνας)

Το “Ερμητικό Ανδρόγυνο” στέκεται πάνω στον δράκο της φύσης, ο οποίος κείται στην φτερωτή σφαίρα της πρωταρχικής ύλης, από την οποία προήλθε το σύμπαν.

Το 4 (τετράγωνο) συμβολίζει τα στοιχεία της φύσης (φωτιά, νερό, γη, αέρας). Το 3 (τρίγωνο) ίσως συμβολίζει τις τρεις διαστάσεις. Συμβολίζει επίσης την αλήθεια που πηγάζει από τον θρίαμβο του πνεύματος πάνω στην ύλη. Δεν είναι τυχαίο ότι 4+3=7. Ο γνώμων και ο κανών, τους οποίους κρατάει στα χέρια του αντιπροσωπεύουν τον ουρανό και την γη, αλλά και τις αρσενικές και θηλυκές δυνάμεις. Αριστερά, στην πλευρά του αρσενικού, βρίσκονται η Αφροδίτη, ο Άρης και ο Ήλιος. Στην πλευρά του θηλυκού βρίσκονται ο Κρόνος, ο Δίας και η Σελήνη. Στην κορυφή απεικονίζεται ο τέλειος Ερμής. Όλα βρίσκονται μέσα στο Φιλοσοφικό Αυγό της Αλχημείας όπου επωάζεται το ανδρόγυνο. Το θείο βρέφος, ο νεογέννητος θεός…

 

Η συμβολική σημασία της εικόνας ανάγεται στην βασική αρχή των Ελλήνων φιλοσόφων “περί του ενιαίου και αδιαιρέτου της πρωταρχικής ύλης”, η οποία είναι αρσενικού αλλά και θηλυκού γένους ταυτοχρόνως.

Τι είναι το “Ανδρόγυνο”; Προέρχεται από τις λέξεις “άνδρας” και “γυναίκα” και υποδηλώνει την ένωση των δύο αντιθέτων πόλων (π.χ. φύλων, αρσενικό – θηλυκό) μαζί σε ένα συμβολικό και δημιουργικά αρμονικό σύνολο. Πάντως δεν ισοδυναμεί με τον αμφισεξουαλισμό (ερμαφροδιτισμό). Δεν υπονοεί μια σεξουαλική κατεύθυνση αλλά μια στάση απέναντι στην ίδια την ζωή. Τα ζευγάρια των αντιθέτων που αναζητά να ενώσει η έννοια αυτή είναι άπειρα (π.χ. δράση-αντίδραση, ζωή-θάνατος, χαρά-λύπη, ζέστη-κρύο κλπ). Στην καθημερινή μας ζωή προσπαθούμε να ενοποιήσουμε αυτά τα δύο αντίθετα και να τα ολοκληρώσουμε στην ζωή μας. Για παράδειγμα όταν η θερμοκρασία του περιβάλλοντός μας είναι πολύ υψηλή, βγάζουμε τα ρούχα μας και βάζουμε αίρ-κοντίσιον για να απομακρυνθούμε από τον καυτό πόλο προς στον κρύο ή και το αντίθετο. Το ιδανικό είναι η ενοποίηση του κρύου πόλου με τον ζεστό πόλο σε μια ενότητα που η θερμοκρασία δεν θα είναι ούτε πολύ χαμηλή αλλά και ούτε πολύ υψηλή, άρα η ιδανική. Αυτό αφορά και τα δύο φύλα (αρσενικό-θηλυκό). Κατά μια φιλοσοφική άποψη οι αληθινοί άνδρες δεν πρέπει να δείχνουν τα συναισθήματά τους (οι άνδρες δεν κλαίνε). Με παρόμοιο τρόπο οι γυναίκες πρέπει να είναι αλλά και είναι ιδιαίτερα συναισθηματικές. Η στάση του “Ανδρόγυνου” αναγνωρίζει αυτούς τους ρόλους σαν ακραίους και αφύσικους με ανάγκη να έρθουν σε κάποια ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι το σωστό είναι για τους άνδρες να δείχνουν τα συναισθήματά τους και για τις γυναίκες να μπορούν να δείχνουν συναισθηματικά δυνατές. Αν και τα αντίθετα στην ζωή μας δεν μπορούν να ενοποιηθούν σε μια ιδανική ενότητα, μπορούν να βρεθούν σε μια ισορροπία.

 

Michael Maier’s Atalanta Fugiens (1617)

Στο προσκήνιο ο Ερμής και η Αφροδίτη ενδίδουν σε ερωτικά παιχνίδια καθώς ο Έρως κρατάει την φαρέτρα του. Στο παρασκήνιο, μεταξύ δύο δίδυμων βουνοκορφών, βρίσκεται το θείο βρέφος ο Ερμαφρόδιτος, καρπός της ένωσής τους, το Rebis (Two-thing), με δύο κεφάλια και δύο φύλα (το αλχημιστικό ανδρόγυνο).

Ο Maier εξηγεί, “ita Rebis duorum montium inquilinus censetur, videlicet Mercurii & Veneris, unde & nomen Hermaphroditi ipsi inditum ab utroque parente”. Αυτό σημαίνει “το Rebis καταλαμβάνει τα δύο βουνά, του Ερμή (Mercury – υδράργυρος) και της Αφροδίτης (Venus), και το όνομά του (Ερμαφρόδιτος), προέρχεται από τα ονόματα των γονιών του”. Το βουνό του Ερμή των Φιλοσόφων (Mercury of the Philosophers) είναι οι δύο βουνοκορφές του Παρνασσού !!!

Σε αντίθεση με την παροιμία “βουνό με βουνό δεν σμίγει”.

Η δεξιά πλευρά του Rebis είναι αρσενική και η αριστερή θηλυκή, όπως ο Ερμής κάθεται δεξιά της Αφροδίτης. Στέκεται ακριβώς στην μέση και υποδηλώνει την ισορροπία ανάμεσα στα δύο αντίθετα.

χαλκογραφία Michael Maier’s Symbola Aureae Mensae (1617)

Απεικονίζει τον Albertus Magnus να δείχνει ένα αλχημιστικό ανδρόγυνο που κρατάει το γράμμα Υ.

Αντιπροσωπεύει την συμφιλίωση, ενοποίηση όλων των αντιθέτων (λογική – αισθήματα, πνεύμα – σώμα, σύγκρουση – αρμονία, μοναξιά – σχέση, δράση – αδράνεια, αρσενικό – θηλυκό, yang – yin, κλπ) αλλά ειδικά την ενοποίηση του συνειδητού με το ασυνείδητο σε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Πολλά έχουν ειπωθεί γι’ αυτήν την Μαγευτική “έννοια”….

Απο το ότι ήταν το “Στοιχείο των Στοιχείων” και το οποίο θα κατόρθωνε να μεταστοιχειώσει όλα τα μέταλλα σε χρυσό… μέχρι του ότι ήταν μια “αλληγορική έννοια”, κάτι σαν το “Ιερόν Δισκοπότηρον”, το “Γκράαλ” και που υπονοούσε την “Ιερά Γνώση”, την “Εσώτερη Γνώση”, την “Μυστική Θεία Γνώση”.

Που είναι η “Αλήθεια” και που είναι ο “Μύθος” άραγε?

“Διάλεξε για Λίθο εκείνο, μέσα από το οποίο οι βασιλιάδες τιμούνται στο στέμμα τους και μέσα από το οποίο οι γιατροί θεραπεύουν τους αρρώστους τους, γιατί αυτός είναι κοντά στην φωτιά”, έγραφε ο Αλχημιστής στο Rosarium Philosophorum.

Ο Αλχημιστής, πρόβαλε αυτό το εσωτερικό συμβάν σε μια εξωτερική μορφή.

Έτσι γιαυτόν, ο εσωτερικός εαυτός εμφανιζόταν με την μορφή του “Λίθου”, για τον οποίο ο Tractatus Aureus λέει:

“Κατανόησε ω γιε των Σοφών, αυτό που σου φωνάζει ο πολυτιμότατος Λίθος. <Προστάτεψέ με και θα σε προστατέψω. Δός μου αυτό που μου ανήκει και θα σε βοηθήσω. Aυτός που αναζητά την αλήθεια, ακούει τον Λίθο και τον Φιλόσοφο να μιλούν με ένα στόμα”.

Προβάλλοντας τις εσωτερικές διεργασίες στην ύλη, ο εργάτης της Τέχνης έβλεπε έξω από αυτόν να υφίσταται ο μετασχηματισμός, ο οποίος έμοιαζε να του φωνάζει: “Εγώ είμαι ο μετασχηματισμός”.

Λίγοι όμως ήταν αρκετά έξυπνοι να καταλάβουν ότι αυτός ήταν ο ΔΙΚΟΣ τους μετασχηματισμός.

Οι σοφοί εργάζονταν για τον μετασχηματισμό του εαυτού τους. Οι ανόητοι ματαιοπονούσαν άσκοπα να μετασχηματίσουν την ύλη…

Άρα το Rebis είχε μια κυριολεκτική και μια μεταφορική έννοια – υπόσταση..

Οι Αλχημιστές μέσω του Μεγάλου Έργου παρασκεύαζαν την Φιλοσοφική Λίθο, μια αλχημικής ένωσης, με βασικά συστατικά παραγωγής της τις “πρωταρχικές ουσίες” από τον υδράργυρου, το θειάφι και το αλάτι.

Ο σύγχρονος φιλόσοφος-αλχημιστής και μύστης Φουλκανέλλι, γράφει χαρακτηριστικά για την Φιλοσοφική Λίθο «Παρουσιάζεται σε μας με τη μορφή διάφανου σώματος με χρώμα βαθύ κόκκινο που κιτρινίζει στην κονιορτοποίησή του, είναι σώμα συμπαγές και ευκολότηκτο, παρόλο που είναι σταθερό σε όλες τις θερμοκρασίες το κάνουν δριμύ, φλογερό, διεισδυτικό, αμετάβλητο και μη ασβεστοποιούμενο…».

Η Φιλοσοφική Λίθος χρησιμεύει στην προετοιμασία της Πανάκειας, του ελιξιρίου της αθανασίας που οι θαυμαστές ιδιότητές της, είναι να κρατά τον κάτοχό της σε μόνιμη υγεία, νεότητα και να του χαρίσει την σωματική αθανασία και όπως μας λέει ο Γκριγιώ ντε Ζεβρύ, ο κάτοχός της Φιλοσοφικής Λίθου «qui nescit occasum dies» δηλ. «θα δει την αιώνια μέρα, τη μέρα χωρίς τέλος».

Η Φιλοσοφική Λίθος έχει ακόμη την ιδιότητα και τη δυνατότητα να μεταστοιχειώνει όλα τα ευτελή μέταλλα σε χρυσό και ασήμι. Η πρώτη αναφορά για τη συγκεκριμένη αλχημική ουσία, αποδίδεται στο Ζώσιμο τον Θηβαίο ή Πανοπολίτη (250-300 μ.Χ).

οι πραγματικοί αλχημιστές προσπαθούσαν με πάθος να κατασκευάσουν τη φιλοσοφική λίθο και το ελιξίριο της αθανασίας. Όπως έγραψε ο Benedictus Gigulus το 1607, τον 15ο αιώνα μ.Χ. υπήρχαν περίπου δέκα πέντε αλχημιστές που ήταν κάτοχοι της φιλοσοφικής λίθου.

Συναντούμε τις ίδιες δοξασίες στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη: συγκεκριμένοι ερμητιστές και αλχημιστές είχαν την φήμη πως ζούσαν αιώνια, χωρίς όμως να αναγνωρίζονται από τους συγχρόνους τους (ένα καλό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Νίκολας Φλάμελ)

Μια αινιγματική χαρισματική προσωπικότητα ήταν ο φιλόσοφος- αλχημιστής Francis Bacon, που λέγεται μάλιστα πως είναι στην πραγματικότητα ο συγγραφέας των έργων που υπογράφοντα με το όνομα του Σαίξπηρ. Ασχολήθηκε με πάθος με την αλχημεία και είχε μεγάλες επιτυχίες. Σκηνοθέτησε μια κηδεία στην Αγγλία το 1626 και έφυγε κρυφά στην Ολλανδία και εκεί αφιερώθηκε στην αλχημεία. Εικάζεται πως σε ηλικία 104 ετών πέθανε, αλλά «Στον τάφο του στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ στο St. Albans, βρέθηκε μια κούκλα από μόλυβδο…». Ο F. Bacon είναι ένας αλχημιστής που πιθανόν μέσω κάποιας αλχημιστικής φόρμουλας κατάφερε να βρει τον τρόπο να παραμείνει στη ζωή. Ο Παράκελσος, ο Μπλαίζ ντε Βιζενέρ, ο Κόμης Σεν Ζερμέν, ο Αλασάνδρος Καλιόστρο, ο Νικόλας Φλαμέλ και η Περνέλ, ο Ραυμόνδος Λούλλος, ο Αρτέφιος κ.α. υπήρξαν ικανότατοι αλχημιστές και για πολλούς απ΄ αυτούς κυκλοφορεί η φήμη ότι κατάφεραν –όπως έχω προαναφέρει- να κατακτήσουν την σωματική αθανασία. Ο Francis Barrett στο βιβλίο του «Magus or celestial intelligencer» γράφει χαρακτηριστικά στον υπό μύηση μαθητή του Μουσαίο για την αλχημεία: «Συνεπώς, εσύ νέε, που δεν έχεις παρά λίγα χρόνια να ζήσεις, μελέτησε το πώς να φτάσεις τη λίθο που διδάσκουμε θα παρατείνει την ομορφιά της νιότης σου, ακόμα και αν ζήσεις αιώνες…».

Αρκετά σοβαρές νύξεις, κάνει και η Ε. Μπλαβάτσκυ είχε φαίνεται, ασχοληθεί με την αλχημεία γιατί όπως αναφέρει σε βιβλία της: «Το ελιξίριο είναι κρυμμένο σε κάθε άνθος, σε κάθε πέτρα και σε κάθε ορυκτό σε ολόκληρη τη γη… η αλχημική αποσύνθεση του καθαρού αέρα θα μας έδινε τη ζωή και το ελιξίριό της…» («Μυστική Δοξασία» Ε. Μπλαβάτσκυ, Τόμ. Ι, σελ.806) αλλά δεν μένει εκεί αφού αποκαλύπτει με το παρακάτω απόσπασμα τα εξής: «Εκείνος που θα μεταμόρφωνε αλλοτροπικώς το αδρανές οξυγόνο σε Όζον ως τον βαθμό της αλχημιστικής δραστηριότητας, επαναφέροντας το στην αγνή του ουσία θα ανακάλυπτε ένα υποκατάστατο του ελιξιρίου της μακροζωίας και θα μπορούσε να το χρησιμοποίηση για πρακτικούς λόγους…» («Μυστική Δοξασία», Ε. Μπλαβάτσκυ, Τόμ. Ι, σελ. 202).

«Υπάρχει ένα γερμανικό βιβλίο με τον τίτλο «Συλλογή Ιστορικών καταγραφών, σχετικά με ορισμένα αξιοσημείωτα περιστατικά της ζωής μερικών επιζώντων Ειδικών». Αυτό το βιβλίο τυπώθηκε το 1780…Τώρα, αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ένας απόλυτα ικανός Αλχημιστής, και δεν μπορούσε να φτιάξει χρυσό ή το Ελιξίριο της Ζωής, γιατί, καθώς είπε, δεν μπορούσε να βρει μια γυναίκα αρκετά α γ ν ή και συγχρόνως πρόθυμη να τον βοηθήσει στην εργασία του. γιατί, καθώς είναι γνωστό σ΄ όλους τους Αλχημιστές, για την επίτευξη της ανώτατης διαδικασίας, απαιτείται η συνεργασία του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου. Έτσι, αυτό το πρόσωπο δεν μπορούσε να φτιάξει καθαρό χρυσό μπορούσε όμως ν΄ αλλάξει την φύση των μετάλλων… Επέμενε, ότι θα μπορούσε να κάνει τον εαυτό του να ζήσει χίλια χρόνια, αν είχε βρει το κατάλληλο πρόσωπο να τον βοηθήσει στην αλχημική εργασία του». ( «Μαγεία Λευκή και Μαύρη», Φραντς Χάρτμαν, εκδ. «Δίδυμοι»).

Το γνωστό “Αλχημικό πείραμα”, παραγωγής “Αλχημικού χρυσού”, και όχι πραγματικού χρυσού, περιγράφεται και σε ένα από τα βιβλία του Stanislas De Guaita, “Το πρόβλημα του κακού στο αστρικό πεδίο”.

Ουσιαστικά αποτελεί μία ένωση Θείου (Αφροδίτη) και Υδράργυρου (Ερμή), δηλαδή Θειούχο Υδράργυρο (‘Aλας-Φιλοσοφική λίθος-Ερμαφρόδιτο).

Σύμφωνα επίσης και με τον Αλχημικό γάμο του Κρίστιαν Ροζενκρόιτς, αποτελεί το πάντρεμα του ‘Ανιμους και της ‘Ανιμας, του ‘Ηλιου και της Σελήνης, του αρσενικού και του θηλυκού, της λογικής και του συναισθήματος, του συνειδητού και του υποσυνειδήτου, και όλων των εσωτερικών δίπολων, ή σταυρών, με αποτέλεσμα την Εναρμόνιση, δηλαδή το Ρόδο.

Είναι αξιοσημείωτο μάλλιστα, πως κατά την διάρκεια του πειράματος, η λίθος αλλάζει χρώματα ανάλογα με την φάση εξέλιξής της, και αλληγορικά αντιστοιχεί στις σφαίρες της Καμπάλας, μέχρι να φτάσει στην Ολοκλήρωση ή απλά στην Τελείωση.

Το παραγόμενο του πειράματος είναι Θειούχος Υδράργυρος και όχι Χρυσός, λόγω του ότι στο εξελικτικό επίπεδο που βρισκόμαστε, δεν μπορούμε ποτέ απόλυτα εμείς οι άνθρωποι να τελειοποιήσουμε την Χρηστότητα, αλλά μόνο να την προσεγγίσουμε.

“Tempora patet occulta Veritas”, “Με τον καιρό, η κρυμμένη αλήθεια θα αποκαλυφθεί” (F. Bacon, από το “Nova Atlantis”)

Στο βιβλίο “Wassenaer’s Historishe Verhaal” του με αρχικά αναφερόμενου συγγραφέα, L.D.V.Z. ,αναφέρεται: «Σεις οι ίδιοι είσθε η φιλοσοφική λίθος, η ίδια σας η καρδιά είναι η πρώτη ύλη που πρέπει να μετουσιωθεί σε καθαρό χρυσό» Αυτή είναι η αληθινή φόρμουλα του έργου, η καθαγίαση του εσωτερικού ανθρώπου και πάρεργόν της, η άσκοπη προσπάθεια μεταστοιχείωσης της κοινής ύλης σε εξευγενισμένη.

Τα σύμβολα έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορούν να ενώνουν ετερογενείς ή ακόμα και ασύμμετρους μεταξύ τους παράγοντες, σε μια μοναδική εικόνα.

Με την παρακμή της αλχημείας, η συμβολική ένωση του πνεύματος και της ύλης κατέρρευσε, με αποτέλεσμα να βρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος ξεριζωμένος μέσα σε έναν κόσμο από τον οποίον έχει αφαιρεθεί η ψυχή.

Ο Σοφός έβλεπε την ένωση των αντιθέτων, είτε αναφέρεται σαν Ερμής και Αφροδίτη στην σύνθεση του Ερμαφρόδιτου, είτε οποιοδήποτε άλλο δίπολο, μέσα από το σύμβολο του δέντρου.

Έτσι δεν είναι παράξενο που το ασυνείδητο του σημερινού ανθρώπου, που δεν αισθάνεται πια άνετα μέσα στον κόσμο και δεν μπορεί να βασίσει την ύπαρξή του, ούτε στο παρελθόν που δεν υπάρχει πια, ούτε στο μέλλον που δεν έχει έλθει ακόμα,

χρειάζεται να επανέλθει στο σύμβολο του κοσμικού δέντρου που είναι ριζωμένο σε αυτόν τον κόσμο και φτάνει μέχρι τον ουρανό –το δέντρο που είναι επίσης ο άνθρωπος.

η Φιλοσοφική Λίθος, και το Ελιξίριο της Ζωής, αποτελούν αλληγορικές έννοιες, που αντιπροσωπεύουν την μέγιστη κατανόηση και συναισθηματική ωριμότητα που θα μπορούσε να πετύχει ο άνθρωπος. Σε εκείνο το στάδιο ο άνθρωπος γίνεται Σοφός, Γνώστης της Αλήθειας, Ψυχικά Δυνατός, Αγωνιστής του Δικαίου, Ανθρωπιστής, και επομένως είναι καταλύτης μεταστοιχείωσης οποιουδήποτε γεγονότος ή ψυχισμού από αρνητικό σε θετικό, μέσα στα όρια των φυσικών νόμων.