this is the eye of egyptian god Re

διαβάστε περισσότερα στο λίνκ

http://en.wikipedia.org/wiki/Eye_of_Horus

Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία, ο θεός Ρα ήταν ο δημιουργός των θεών, των ανθρώπων, του κόσμου. Έμβλημά του ήταν ο ήλιος, το σύμβολο της ζωής, του φωτός, της γονιμότητας. Έδρα της λατρείας υπήρξε η πόλη Αννού, ή όπως οι αρχαίοι έλληνες την αποκαλούσαν, η Ηλιούπολη, δηλαδή το σημερινό βορινό προάστιο του Καΐρου, Ματάρια. Αναπαριστάται ως ένας άντρας με κεφάλι γερακιού. Την ημέρα βρίσκεται στον κόσμο των ζωντανών και την νύχτα στον κόσμο των νεκρών όπου και παίρνει το κεφάλι κριαριού. Στο δεξί του τεταμένο-κατά το μήκος του σώματος-χέρι, κρατά το σταυρόσχημο σύμβολο της ζωής(ανγχ) Στο αριστερό του χέρι, αντίθετα, το προτεταμένο, κρατά την ράβδο ή το σκήπτρο της εξουσίας (ουξέρ) ενώ στο κεφάλι του φέρει τον ηλιακό δίσκο με τον ουραίο όφη. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι των λάτρευαν με την μορφή οβελίσκου, όπως δηλαδή λατρεύονταν και πολλές άλλες αρχαίες αιγυπτιακές και αρχαίες ελληνικές θεότητες.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο ναός του ηλίου στην Ηλιούπολη ήταν το ανάκτορο του θεού και το κέντρο της λατρείας του. Ήδη, από τις αρχαίες σημιτικές γλώσσες και γραφές ως και σήμερα, συναντάμε στην περιοχή της Αιγύπτου την γλωσσολογική ρίζα “ρα”. (Θυμίζω, στο σημείο αυτό, ότι χαρακτηριστικό της σημιτικής κατηγορίας γλωσσών είναι το εξής: η λέξη, ως δομή και ως προφορά “κτίζεται” αποκλειστικά πάνω σε σύμφωνα-ρίζες. Τα φωνήεντα συνήθως δεν υποδηλώνονται, όπως στην σύγχρονη αραβική γραφή. Σκεφτείτε για παράδειγμα την γραφή που παραλάβαμε από τους Φοίνικες. Δεν είχε φωνήεντα, αλλά εμείς οι Έλληνες τα προσθέσαμε. ) Για χιλιάδες χρόνια, ως και σήμερα, όταν οι Αιγύπτιοι θέλουν να πουν “φαίνεται”ή “διακρίνεται” ή “βλέπω” χρησιμοποιούν τη ρίζα “ρα”. Η προφορά “ραα” στα αιγυπτιακά σημαίνει “φαίνεται” ενώ το ρήμα “αραου” σημαίνει “βλέπω”. “Αουρ”, πάλι στα αραβικά, σημαίνει βουνό. Ο παραπάνω συλλογισμός σίγουρα μας θυμίζει το αρχαιοελληνικό ρήμα “οράω”, που σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, δηλαδή “βλέπω”. Μας θυμίζει επίσης το αρχαιοελληνικό ” όρος”. Το όρος, δηλαδή το βουνό. Σημείο σε μεγάλο υψόμετρο, από το οποίο μπορούμε να έχουμε ορατότητα. Σημείο που τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και στην αρχαία Αίγυπτο, αποτελούσε κατοικία θεών. Το “όρος” είναι φυσικό “όριο”. Δηλαδή ορίζει, καθορίζει, περιορίζει μία περιοχή. Μία πολύ γνωστή μας ονομασία πόλεως, η Ιερουσαλήμ, στα αραβικά προφέρεται και γράφεται με την αραβική γραφή “αουρουσαλίμ” και περιλαμβάνει, ως πρώτο συνθετικό της, τη ρίζα “ρα”, (αουρ)μεταφραζόμενη ως ” το όρος”, και δεύτερο συνθετικό, το “σαλίμ” ή “σαλάμ” που σημαίνει “ειρήνη”.(Έχετε ακούσει το αραβικό ” σαλάμ αλαίκομ”; Σημαίνει “ειρήνη σε εσάς”). Συνεπώς, η ονομασία της πόλεως σημαίνει στην ελληνική ” το όρος της ειρήνης”.

Πιθανότατα αυτοί οι γλωσσολογικοί συνειρμοί δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Ο ήλιος-Ρα ατένιζε από ψηλά τα πάντα, κάθε φορά που πρόβαλε στο ουράνιο στερέωμα. Είχε την παντοκρατορία και τον έλεγχο όλου του κόσμου, όπως οι δικοί μας θεοί του Ολύμπου. Τίποτε δεν μένει κρυφό από τον Ρα. “Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον”, έλεγαν οι αρχαίοι έλληνες. Πράγματι, καμία καλοσύνη και καμία αμαρτία δεν μπορούσε να μείνει απαρατήρητη από τον ήλιο. Έτσι, ο ήλιος και το ηλιακό φως θεοποιήθηκε λίγο -πολύ σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Θυμηθείτε τον Οιδίποδα. Τυφλώθηκε για να μην αντικρίζει το φως του ήλιου. Και πράγματι, όσοι είχαν διαπράξει μίασμα στην αρχαία ελληνική παράδοση, δηλαδή κάποιο σοβαρό αμάρτημα που απαιτούσε θεϊκή τιμωρία, δεν έπρεπε να βγουν στο φως του ήλιου.

Ο Ρα της Αιγύπτου ήταν ο πρώτος βασιλιάς και ο δημιουργός των πάντων. Πιθανότατα στην Ηλιούπολη, τα λατρευτικά χαρακτηριστικά του αναμείχθηκαν με τα αντίστοιχα του Όσιρη. Από τότε, τα διακοσμητικά πλαίσια, τα οποία αποτελούν τον παραδοσιακό τρόπο για να γράφονται σε αυτά οι τίτλοι των Φαραώ, περιείχαν τον ανάλογο τίτλο που έδειχνε ότι ο βασιλιάς ήταν ο γιος του Ρα. Συχνά, επίσης, ο θεός αυτός ταυτίζεται με τον θεό Ώρο. Όταν ένας Φαραώ πέθαινε, γινόταν ένα με τον Όσιρη ή τον Ρα. Είναι φανερό, συνεπώς, ότι η μυθολογία του Όσιρη και του Ρα έχουν κοινά στοιχεία. Απόδειξη για τον παραπάνω συλλογισμό αποτελεί το εξής κείμενο, σε μετάφραση από τις αρχαίες αιγυπτιακές γραφές: “Ο Φαραώ Τούθμωσης ο Γ’ (βασίλεψε περίπου 1479-1425 π.Χ.) ανέβηκε στα ουράνια, ενώθηκε με τον ηλιακό δίσκο. Το σώμα του θεού ενώθηκε με τον απόγονό του. Μόλις χάραξε η άλλη μέρα ο ηλιακός δίσκος φεγγοβόλησε, ο ουρανός αστραποβόλησε, ο Φαραώ Αμενχοτέπ Β’ ανέβηκε στον θρόνο του πατέρα του.”

Η πιο αρχαία μορφή του αιγυπτιακού μύθου της δημιουργίας, παρουσιάζει τον θεό-ήλιο Ρα, να κάθεται επάνω σε έναν πανάρχαιο λόφο, (συσχετίστε τον λόφο με την γλωσσολογική ανάλυση που προηγήθηκε)και να δημιουργεί τους θεούς, οι οποίοι αποτελούν την ακολουθία του. Ο ίδιος όμως θεός, κατά μίαν άλλη παράδοση, εικονίζεται ότι αναδύεται από τον Νουν, δηλαδή τον αρχέγονο ωκεανό. Ο Ρα, αφού αναδύθηκε από τον ωκεανό, έβαλε σε τάξη τα στοιχεία του χάους, που παρουσιάζονται στα κείμενα ως θεοί με συγκεκριμένες ιδιότητες.

Μία άλλη, πρώιμη μορφή του μύθου, σύμφωνα με τα βιβλία των Πυραμίδων, παριστάνει τον Ρα να αυτογονιμοποιείται και να γεννά τον Σου και την Τεφνέτ, τον αέρα και την υγρασία. Από την ένωση αυτή του ζευγαριού, προκύπτουν ο Γκρέμπ και η Νούτ, ο θεός-γη και η θεά-ουρανός. Άλλος ένας μύθος μας μιλάει για τα γεράματα του Ρα. Συσχετίζεται, θα μπορούσαμε να πούμε, με την καταστροφή του ανθρώπινου γένους, και ίσως με τον γνωστό μας κατακλυσμό. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Ρα γέρασε πολύ και κατάλαβε ότι έχανε την εξουσία του πάνω στους άλλους θεούς και τους ανθρώπους. Σύμφωνα με τις γραφές, τα οστά του κατάντησαν πια αργυρά, η σάρκα του χρυσή και η κώμη του από κυανόλιθο. Κάλεσε, λοιπόν, τους θεούς σε οικογενειακό συμβούλιο, στον ναό του στην Ηλιούπολη, και τους ανακοίνωσε ότι το ανθρώπινο γένος συνωμοτεί εναντίον του. Τότε, ο σοφός θεός και πατέρας του, Νουν, συμβούλεψε τον Ρα να στείλει τον Οφθαλμό του, με την μορφή της θεάς Αθήρ, ενάντια στις ανθρώπινες κοινωνίες.(Στο σημείο αυτό συσχετίστε τον “οφθαλμό” του Ρα με την γλωσσολογική ρίζα “ρα-άραου” που προαναφέρθηκε). Η αθήρ άρχισε το μακελειό και ήταν απίστευτα αιμοδιψής. Όμως ο Ρα δεν επιθυμούσε την καταστροφή όλης της ανθρωπότητας. Επινόησε λοιπόν ένα σχέδιο. Έφτιαξε επτά χιλιάδες πιθάρια με κρίθινη μπύρα, βαμμένη με κόκκινη ώχρα ώστε να μοιάζει με αίμα. Η μπύρα πλημμύρισε τους αγρούς, ώστε την είδε η Αθήρ κι ενθουσιάστηκε. Άρχισε να πίνει την μπύρα και να μεθά, ώστε ξέχασε την οργή της ενάντια στην ανθρωπότητα. Έπειτα από το περιστατικό αυτό, ο θεός Ρα αποχώρησε από τα επίγεια, πάνω σε μία τεράστια ουράνια αγελάδα, η οποία ήταν η θεά Νουίτ, που μεταμορφώθηκε για χάρη του και τον μετέφερε στα ψηλότερα σημεία του ουρανού.

Έπειτα από αυτό το μακελειό, ο Ρα συγχωρεί τους ανθρώπους με έναν όρο: να τελούν στο εξής θυσίες ζώων και όχι ανθρωποθυσίες. Αφήνει πίσω του, ως αντικαταστάτη του, τον θεό Ντούθ, θεό της Φρονήσεως. Ένας άλλος μύθος μας κάνει λόγο για την εξόντωση του Απόφεως, του μεγάλου εχθρού του Ρα. Ο Άποφις είχε τη μορφή φιδιού και, για την εξόντωσή του, πάντα με εντολή του Ρα, εργάστηκαν με οργή όλοι οι θεοί-τέκνα του. Ο αιγυπτιακός πάπυρος αναφέρει: “…γιατί αυτοί (οι θεοί) είχαν πάρει από εμένα (τον Ρα) τη διαταγή να καταστρέψουν τους εχθρούς μου με την ενεργό δύναμη του λόγου τους και έξω απέστειλα αυτούς που γεννήθηκαν από το σώμα μου, για να συντρίψουν τον κακό αυτό εχθρό μου ( δηλαδή τον Άποφι…)”

Ένας άλλος ηλιακός μύθος κάνει αναφορά στο μυστικό όνομα του Ρα. Η γνώση και προφορά του ονόματος αυτού συνδεόταν με μαγικές ιδιότητες. Για τον λόγο αυτό, ο Ρα θέλησε να κρατήσει κρυφό το θεϊκό του όνομα. Στην καρδιά της Ίσιδος, όμως, φώλιασε η επιθυμία να μάθει το όνομα αυτό, ώστε να κερδίσει ένα μέρος από τη δύναμή του και να το χρησιμοποιεί στα μαγικά της ξόρκια.. Γι’ αυτό, δημιούργησε ένα φίδι που το τοποθέτησε στον δρόμο από τον οποίο θα περνούσε ο Ρα, ώστε να τον δαγκώσει με το δηλητήριό του. Πράγματι, ο Ρα σύντομα χτυπιόταν από τους πόνους. Το δάγκωμα τον σούβλιζε και τον έκαιγε. Από τις φωνές του Ρα συναθροίζονται οι θεοί, μαζί και η Ίσις. Τότε ο θεός-ήλιος παρακάλεσε την Ίσιδα να τον λυτρώσει από τους πόνους. Αυτή, σαν αντάλλαγμα, του ζήτησε να της αποκαλύψει το μυστικό, μαγικό του όνομα. Τότε ο θεός ξεφώνησε μέσα από τις κραυγές του πόνου του:”είμαι ο Χέφρι το πρωί, ο Ρα το μεσημέρι και ο Άτον το απόγευμα”. Η Ίσιδα όμως δεν ήταν ικανοποιημένη από την απάντηση του Ρα. Τελικά συμφωνήθηκε να μάθει μόνο ο θεός Ώρος το μυστικό όνομα, ώστε να συμπληρώσει τη φράση στο μαγικό ξόρκι που θα έλεγε η Ίσιδα για την θεραπεία, και έτσι ο Ρα να θεραπευτεί. Το πρωτότυπο, μάλιστα, κείμενο του μύθου, σωσμένο σε πάπυρο, τελειώνει με οδηγίες, για το πώς πρέπει να χρησιμοποιούνται τα μαγικά λόγια της Ίσιδος, ώστε να θεραπεύεται κανείς από ένα δάγκωμα φιδιού.

Τέλος, ένας άλλος μύθος ορίζει τον αναπληρωτή του Ρα, τον Θωτ. Ο Θωτ παρουσιάζεται μπροστά στον Ρα, και ο τελευταίος του ανακοινώνει ότι τον έχει επιλέξει ως αναπληρωτή του. Του λέει: “Όπως βλέπεις, εγώ είμαι εδώ στον ουρανό. Στη θέση που μου πρέπει. Εσύ όμως , επιθυμώ να είσαι ο αναπληρωτής μου στον Κάτω Κόσμο και στα σκοτάδια, και να λάμπεις εκεί, επιτηρώντας την τάξη των κατοίκων της περιοχής, ώστε να μην τους ξεσηκώσει ο Άποφις εναντίον μου. Εσύ θα σταθείς στο πόδι μου, θα είσαι ο αναπληρωτής μου. Και θα ονομαστείς Θωτ, ο αναπληρωτής του Ρα.” Ο τελευταίος μύθος ίσως εξηγεί γιατί η σελήνη φωτίζει τη νύχτα. Ο Θωτ βασιλεύει στο σκοτάδι, σαν θεός-φεγγάρι, όταν ο θεός-ήλιος Ρα, δύει στο ουράνιο στερέωμα. Μετά από αυτή τη σύντομη αναφορά μας στον θεό Ρα, παρατηρούμε ότι κάποιοι μύθοι των περιοχών της ανατολικής μεσογείου, διαιωνίζονται μέσα στον χρόνο, φτάνοντας ακόμη και στις μέρες μας, μέσω των διάφορων προφορικών και γραπτών παραδόσεων. Παρόμοιους μύθους με αυτούς που συνοδεύουν τον Ρα, συναντάμε και στην αρχαία Μεσοποταμία, στην ουγκαριτική μυθολογία, στην μυθολογία της Βαβυλώνας, των Χετταίων, της Σουμερίας, της Ακκάδ, των Εβραίων… ως και την χριστιανική παράδοση…

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτη η προσέγγιση της αρχαίας αιγυπτιακής μυθολογίας και λατρείας, την οποία και συνιστώ ανεπιφύλακτα.

της Μάρσιας Σφακιανού, Αρχαιολόγου

Πηγή ‘pnevma.gr’

 Όρος – Θεός του φωτός και εκδικητής του κακού. Αναπαριστάται ως άντρας με κεφάλι γερακιού, έχοντας ως το ένα μάτι το φεγγάρι και το άλλο τον ήλιο. Άλλοτε πάλι, αναπαριστάται ως ένα νεαρό αγόρι να κάθεται στην ράχη ενός κροκόδειλου.

 Ίσις – Η μητέρα Θεά. Σχετίζεται με την γονιμότητα, το φεγγάρι, την μαγεία και την νεκρανάσταση. Αναπαριστάται να κάθεται σε θρόνο και συχνά κρατά το βρέφος Όρο στην αγκαλιά της.

ΧΧΙ. Mundus – Unum mundum sum, Una quae est Omnia

21. Cosmos – Κόσμος, I am the One World, She, the One who is All

Περιγραφή της φιγούρας 21 του Πυθαγόριου Ταρώ

Έχει δύο πρόσωπα που κοιτάζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, ένα χρυσό αρσενικό πρόσωπο που κοιτάζει προς τα δεξιά και ένα θηλυκό ασημένιο πρόσωπο που κοιτάζει προς τα αριστερά. Χρυσές και ασημένιες ακτίνες φωτός βγαίνουν από το σώμα σαν αύρα.

Καθώς χορεύει, το δεξί πόδι πατάει σταθερά σε ένα κομμάτι χρυσής γής, ενώ το αριστερό πόδι είναι βυθισμένο σε ασημένιο τρεχούμενο νερό.

Το δεξί χέρι κρατάει ένα χρυσό κλειδί ναού με σχήμα μανιβέλας, που δείχνει προς τον ουρανό (ανατολή) και το αριστερό χέρι ένα ασημένιο κλειδί που δείχνει κάτω προς την γη (δύση).

Ενα βιολετί φουλάρι σε σχήμα Υ, κρέμεται από τους ώμους κρύβοντας το φύλο της φιγούρας. Αντιπροσωπεύει το αιώνιο πνεύμα. Στην Αλχημεία το γράμμα Υ αναπαριστά το Rebis. Το ελληνικό γράμμα Υ έχει την έννοια του Υγιές (αυθεντικό, ολόκληρο, αληθινό), Ύστατου (τελευταίο, υπέρτατο), Ύψιστου (εξιδανικευμένο). Το γράμμα Υ εμφανίζεται και στο κινέζικο Yin-Yang το οποίο είναι το σύμβολο του μεγάλου ενοποιού.

Ο χορός της φιγούρας λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα οβάλ (ωοειδές) σχήμα (αναλογία ύψους-πλάτους 1061:612) που οριοθετείται από δύο φίδια ή δύο δράκοντες. Δεξιά ένας χρυσο-κόκκινος άπτερος δράκος (αλχημιστικό θείο – θειάφι) και αριστερά ένας πράσινος δράκος με ασημένια φτερά (υδράργυρος), καταβροχθίζει ο ένας την ουρά του άλλου στην κορυφή και στον πάτο του οβάλ σχήματος. Κάθε δράκος είναι ταυτόχρονα κολπικό (στόμα) και φαλλικό σύμβολο (ουρά). Οι ουροβόροι δράκοι συμβολίζουν την αιωνιότητα. Η ζωή είναι ένας δράκος που αδιάκοπα δημιουργεί και ρημάζει τον εαυτό του. Επίσης συμβολίζουν τον ήλιο και το φεγγάρι που διαδέχεται το ένα το άλλο. Η αρχή κάθε νέου κύκλου της ζωής δεν αρχίζει από το σημείο που άρχισε ο προηγούμενος γιαυτό και η φιγούρα περικλείεται από έλλειψοειδή σχήμα και όχι κύκλο. Η έλλειψη αντιπροσωπεύει την ανάπτυξη και όχι την επανάληψη του κύκλου.

Το 612 είναι η αριθμητική απεικόνιση του ΖΕΥΣ και το 1061 είναι η αριθμητική απεικόνιση του ΑΠΟΛΛΩΝ. Είναι γνωστό και ίσως όχι τυχαίο γιατί οι αρχαίοι Ελληνες έδιναν ονόματα στους θεούς του με γεωμετρική – κοσμολογική σημασία.

Στη κάτω αριστερά γωνία υπάρχει ένα στολισμένο κεφάλι ταύρου με ανοιξιάτικα λουλούδια, σε κυριάρχο πράσινο φόντο. Στην κάτω δεξιά γωνία υπάρχει ένα κεφάλι λιονταριού σε πορτοκαλί και κίτρινο φόντο. Στην πάνω δεξιά γωνία υπάρχει ένα κεφάλι αετού στολισμένο με φύλλα φθινοπώρου σε κυρίαρχο κόκκινο φόντο. Στην πάνω αριστερή γωνία υπάρχει ένα κεφάλι γέρου νέγρου σε κυρίαρχο μπλε φόντο. Ετσι συμβολίζονται τα τέσσερα βασίλεια (χλωρίδα, πανίδα, ορυκτά, άνθρωπος) και αυτό δηλώνει η φράση Unum mundum sum, “I am the One World”.

Αυτά τα αρσενικά ζώα ήταν που έβλεπε στα οράματά του ο Εζεκιήλ (Εζεκιήλ 1:10) και αναφέρονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (4:7).

Τα ζώα αυτά επίσης ταιριάζουν με τα σύμβολα των ζωδίων (ταύρος ΒΑ, λέων ΒΔ, σκορπιός ΝΔ, Υδροχόος ΝΑ)

Ο συνολικός σχεδιασμός της φιγούρας Κόσμος, ένας κύκλος μέσα σε ένα τετράγωνο, συμβολίζει τον τετραγωνισμό του κύκλου, το μέγιστο αλχημιστικό έργο (Magnum Opus). Το τετράγωνο αντιπροσωπεύει την γήινη – επιστημονική πραγματικότητα (τα τέσσερα στοιχεία της φύσης κλπ) και ο κύκλος το άπειρο – πνευματική – θρησκευτική πραγματικότητα. Ετσι και τα δύο μαζί αντιπροσωπεύουν την αρμονική ένωση της επίγειας και της επουράνιας αλήθειας. Η ίδια δομή βρίσκεται και στην κινέζικη παράδοση. Ο εσωτερικός κύκλος απεικονίζει το επουράνιο βασίλειο (Yang) και το εξωτερικό τετράγωνο απεικονίζει το επίγειο βασίλειο (Yin). Η ένωση των δύο αποτελούν τον Ιερό Γάμο του Ουρανού και της Γης, την συνένωση της αιώνιας παγκόσμιας αλήθειας με την προσωρινή χειροπιαστή αλήθεια. Ο κύκλος αντιπροσωπεύει το πνεύμα και το τετράγωνο την ύλη. Ο κύκλος βρίσκεται μέσα στο τετράγωνο άρα το πνέυμα είναι ενσωματομένο στην ύλη.

Ο αριθμός 21, είναι ο αριθμός της θεϊκής σοφίας αφού είναι απότέλεσμα του 3 (αριθμός θεϊκός) και του 7 (μυστική σοφία). Η φιγούρα 21 αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση του κόσμου και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι μόλις ανατέλει ο 21ος αιώνας. (0+1+2+3+4+5+6 = 21)

“Τρεις φορές πέρασε τις επτά πύλες. Κάθε μέρα από τις επτά του Καρναβαλιού ο Ιδιώτης έχανε και ένα φτερό από το κεφάλι του. Τώρα δεν του έμεινε κανένα. Ο Ιδιώτης τώρα χορεύει τον τελευταίο του χορό σαν βασιλιάς. … Ο εκστατικός χορός του που δεν ακολουθεί κάποια χορογραφία, τον περνάει από ένα θνητό χρόνο σε έναν υπερβατικό αφύσικο. Ενώνοντας όλα τα αντίθετα σε μια δυναμική συνεργία κρατάει τα κλειδιά του Παραδείσου και της Κόλασης και δείχνει την νέα χιλιετηρίδα.”

Στην Ινδία ονομάζεται σφραγίδα του Βισνού του Συντηρητή, και δηλώνει τη διπολικότητα της φύσης-ύλη και πνεύμα, ή αρσενικό και θηλυκό. Η κορυφή του επάνω (όρθιου) τριγώνου αντιπροσωπεύει τη θεία μονάδα, ενώ η κορυφή του κάτω (σκουρότερου) τριγώνου αντιπροσωπεύει τον εκδηλωμένο, υλικό κόσμο. Το ανερχόμενο τρίγωνο δηλώνει το πνεύμα, τη συνείδηση και την απόκρυφη σοφία, τα οποία αντανακλούνται στο αντεστραμμένο τρίγωνο (σκούρο) που αντιπροσωπεύει την ύλη, το ορατό διάστημα, την εκδήλωση και τη σοφία του φαινομενικού κόσμου. Τα δύο τρίγωνα μαζί αντιπροσωπεύουν το εκδηλωμένο σύμπαν που προβάλλει από το κεντρικό σημείο μέσα στον κύκλο του όφεως του χρόνου και του χώρου. Επίσης σχηματίζουν το εξάγωνο των έξη αρχών, κοσμικών και ανθρώπινων, οι οποίες προβάλλουν από την έβδομη αρχή, τον ανώτερο εαυτό κάθε οντότητας, η οποία συμβολίζεται από το σημείο στο κέντρο του σχήματος. Παρουσιάζεται έτσι η επταπλή σύνθεση του σύμπαντος και του ανθρώπου.

 άστρο του Δαβιδ ….

The Union of Opposites

 From The Spiritual Venturer, February 1999

 By Rev. Bette Jo Benner

 In our previous issue, we discussed the four elements, Fire, Water, Earth and Air. The Alchemists believed that all created matter was composed of one or more of these four elements. Consistent with Hermetic Law which is the basis for Alchemy, this includes man himself. Hermetic Law says “As above; so below; as without, so within.” All outer conditions are reflections of, or correspondences of inner conditions.

The Alchemists’ four elements correlate to four of the basic elements of organic chemistry:

Earth—–carbon

Water—–hydrogen

Air——-oxygen

Fire——nitrogen or sulfur

In turn, they each have a rarefied elemental essence:

Earth – rarified – Gnomes

Water – fluid essence – Nymphs

Air — intangible – AEth – Sylphs

Fire – etheric flame – Salamanders

And consistent with their love of opposites: Earth must become weightless, Water must become fiery, Air must become solid and Fire must become liquid. The four elements were at one in a mysterious object. This object is man. And so Alchemy has to do with a balancing of opposites within ourselves.

The Alchemists’ materials which they used in their physical art also symbolize the aspects of the Great Work of spiritual development. Three materials involved in the Alchemical processes correlate to the three aspects of man; body, mind and spirit. Sulfur symbolizes the intellect, the conscious or masculine. Mercury or Quicksilver symbolizes the emotions, the unconscious or feminine.

The great secret, which for centuries was known only to the Initiated, was finally exposed by General Ethan Allan Hitchcock, a century ago, is that Lead, the prima materia, which is called by a hundred names, every one a riddle, symbolizes the unregenerate man himself.

This lead is us before we have become spiritual beings. It is the base material, negative thoughts, lustful passions and harmful emotions which the aspirant of alchemy must change or transmute into the spiritual or gold. Lead represents the chaotic, heavy and sick condition of metal or the inward man. Gold expresses the perfection of both metallic and human existence.

Remember we said that the Alchemists believed that everything could be raised to a higher level of being. And recently, science has shown that even elements may be changed from one to another, something that was unthinkable only a few decades ago.

This idea was most important as it related to man. The process of raising the level of man has become known as The Great Work. There are three stages to this Work:

1. The Lesser work, also called the fore work or the purification.

2. The Greater work, also called the Main work, the making of the Philosopher’s Stone or Grand Elixir.

3. The After Work, the projection of the Philosopher’s Stone upon the lead to turn it into gold.

The Lesser Work, the successful completion of which is called Luna, is the spiritualization of man, the purified, exalted emotions that have been stabilized or sublimated – brought into the sublime. It is symbolized by the purest possible Quicksilver, which when completed is symbolized by Silver. It is the result of faith followed by works.

The Greater Work, which when completed is called Sol, is the embodying of spirit; an operation of the Holy Spirit which penetrates from without. It is symbolized by the purest possible sulfur, which when completed is symbolized by gold. It is the result of the preparation of the mind followed by grace.

The completion of these two stages of the Work result in the Philosopher’s Stone, that which will transmute Lead, the base man, into gold.

The After Work, or third stage, is almost never discussed. The culmination of this third stage is Illumination.

The Seal of Solomon or the Star of David: Using the symbolism above for the masculine and feminine duality of the universe, we will use Fire for the former and Water for the latter. Fire then, represents the intellect, the spirit and the masculine. Water represents the emotions, the unconscious, the heart and the feminine.

This same symbolism can be found in the story of creation in Genesis. “And the Spirit of God moved upon the face of the waters.” It is the two coming together which is necessary for creation. Together they provide the synthesis of all elements, the union of all opposites.

An equilateral (meaning that all three sides are equal in length) triangle with its apex pointing upward, is used as a symbol for Fire. The same equilateral triangle with its apex pointing downward is a symbol for Water. When the two come together, as in the Seal of Solomon or Star of David the two intertwined triangles represent the union of the opposites both within man and out in the universe.

These two triangles can be symbols in another way as well. The triangle with its apex pointed upwards also represents man. This is part of the symbolism of the pyramid on the dollar bill.

On the lowest level of the triangle is the physical or animal man. This correlates to the level of most of mankind and is the starting point in the Lesser Work. This is the body.

The second level of this triangle is the level of desire. It relates to the appetites and as yet unregenerate desires of the flesh. This is the heart or emotions.

The third level of the triangle is the level of the intellect, as yet unenlightened. It is in the realm of concrete thought. It represents the mind. These three aspects make up the mortal, unregenerate man: body, mind and heart.

If we are to reach Spiritual Illumination, the triangle must be inverted. The top of the first triangle becomes the bottom of the second. The mind, now on the first level, must change and become regenerated and capable of more abstract thought. It becomes higher mind, imbued with higher ideals. This is the First Degree.

The second level, the heart or desire nature becomes purified and through its lofty desires reaches the point of communion with the Hierarchies. This is the Second Degree.

Finally, on the third level, the fully regenerated or spiritualized mind and heart enable the regeneration of the mortal into the immortal. This is the true self and the Third Degree.